بازی با اسباب بازی دایناسور پلاستیکی بزرگ برای بازی دراماتیک اساسی است. ریشه های ساختگی بین 12 تا 18 ماهگی شروع می شود. در این زمان، کودکان شروع به استفاده از اشیا به عنوان نماد و تقلید رفتار می کنند (راجرز و ساویر 1988). به عنوان مثال، جاش 16 ماهه وانمود می کند که با یک تلفن اسباب بازی صحبت می کند.
اسباب بازی بازی واقعی حدود 2 سالگی شروع می شود (برونسون 1995). کودکان نوپا شروع به صحبت با اسباب بازی ها می کنند، به آنها غذا می دهند و در رختخواب می خوابانند. بچه‌ها بعداً نقش‌هایی را برای خودشان بر عهده می‌گیرند و از آشناترین نقش‌ها، یعنی مامان و بابا شروع می‌شوند. مثلاً آندریا نقش مامان را بازی می‌کند و به کودک می‌گوید: «نخودت را بخور».
همانطور که ایفای نقش راحت تر می شود، کودکان یاد می گیرند که همزمان بیش از یک نقش را بازی کنند. برای مثال، دیوید نه تنها نقش بابا را بازی می‌کند، بلکه برای کودک نیز صحبت می‌کند: «وقت خواب است». “نه، من خواب آلود نیستم.”
در سن 4 سالگی، کودکان با همسالان خود بازی می کنند. آنها از اسباب بازی ها برای ایفای نقش های خانوادگی و مدرسه استفاده می کنند. آنها همچنین نقش هایی را که مشاهده کرده اند، واقعی یا فانتزی، مانند دکتر، آتش نشان، و هیولای کوکی بازی می کنند.
در مهدکودک و دوران دبستان، بچه ها با انواع اسباب بازی ها بازی می کنند و به بازی های فانتزی مفصل می پردازند. اسباب بازی بازی به طور فزاینده ای تبدیل به چیزی می شود که فقط دختران انجام می دهند. «[C]در مقایسه با دختران، پسرها تفنگ اسباب‌بازی، بازی‌های فانتزی ماجراجویی و بازی‌های ویدیویی با مضامین تهاجمی را ترجیح می‌دهند، در حالی که دختران اشیاء خانگی، ایفای نقش‌های آشنا و اسباب بازی‌ها را ترجیح می‌دهند» (گلدشتاین 1994).
به گفته کارشناسان، وانمود کردن بازی برای همه کودکان مشترک است، حداقل یک استثنا. کودکان مبتلا به اوتیسم یک اختلال عصبی دارند که بازی تخیلی و تعامل اجتماعی را مختل می کند (انجمن اوتیسم آمریکا).
